Πιστολέρος

Πρίν από το ιντερνέτ  οι αφίξεις καταγράφονταν στο βιβλίο πόρτας. Οι συνάδελφοι και εγώ το είχαμε ονομάσει ΙΕΡΗ ΒΙΒΛΟ. Μεγάλο και σε εμφανές σημείο της Υποδοχής και εύκολα προσβάσιμο στούς Αστυνομικούς. Οι οποίοι αστυνομικοί κάθε βράδυ ανελιπώς ΄ερχονταν στο Ιόνιαν Πλάζα και κατέγραφαν όλες τις αφίξεις της ημέρας και τα πλήρη στοιχεία των πελατών. Εγώ είχα πάντα την πρωινή βάρδια (7-3). Γύρω στο 1995 διέμενε σε εμάς ένας πού σύμφωνα με την ταυτότητά του  ήταν επιχειρηματίας. Είχε νοικιάσει στα Τραυλιάτα το νυχτερινό κέντρο πού είχε αρχικά την ονομασία ΜΑΡΟΚΟ. Λέω αρχικά γιατί άλλαξε πολλά ονόματα. Ένα πρωί βρήκα τον συνάδελφο της νυχτερινής βάρδιας πολύ ανήσυχο. <<Άστα . Έδωσα δωμάτιο σε δύο τύπους που δεν μου άρεσε η φάτσα τους καθόλου>>. Ο Διευθυντής μας μας συμβούλευε πάντα αν αναγκαστικά πρέπει να δώσουμε δωμάτιο σε κατά τη γνώμη μας υπόπτους να τους λέμε ότι είναι ελεύθερο μόνο για ένα βράδυ. Αυτό λοιπόν τους είπε ο συνάδελφος. <<Άστο σε μένα >> του είπα. Πράγματι κατέβηκαν για πρωινό με φανέλες κοντομάνικες (εσώρουχα) και από πάνω κοντομάνικα μαύρα γιλέκα. Με πλησίασε ο ένας και μου είπε <<Αδελφούλα θα μείνουμε μερικές μέρες>>.<<Δεν γίνεται . Λυπάμαι το δωμάτιο είναι δοσμένο και δεν υπάρχει άλλο ελεύθερο. Το αργότερο στις 11 θα μου παραδώσετε το κλειδί>> Τράβηξε το γιλέκο του   και μου έδειξε το πιστόλι του περασμένο χιαστά στο στήθος του. Ενοείται δεν μάσησα αφού στο πρωινο έτρωγαν είκοσι πελάτες. Τού έκλεισα το λογαριασμό και του είπα <<Αλλού τα καουμπόικα κύριε>>. Έφυγαν και το ίδιο μεσημέρι πήγαν στο δημαρχείο στις Κεραμιές και πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον τότε Δήμαρχο Λειβαθούς το Διονύση Μαγουλά ο οποίος έφερε βαρύ τραύμα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αργοστολίου. Επειδή είχε πληροφορηθεί ότι ο εν λόγω επιχειρηματιας όσα μαζαζιά μίσθωνε τα μετέτρεπε σε πορνεία αρνήθηκε να του δώσει άδεια λειτουργίας. Έτσι μας προέκυψαν οι μπράβοι του. Οι αστυνομικοί μου  ζήτησαν να περιγράψω τα χαρακτηριστικά τους. Αμέσως έφτιαξαν σκίτσα και υπεράνω πάσης αμφιβολίας τους αναγνώρισα. Για να μη σας κουράσω τούς πιάσανε εντός Κεφαλονιάς και στη δίκη τους ήμουνα βασικός μάρτυρας. Εκείνος που μου έδειξε το πιστόλι έιπε ότι είμαι τρελή για δέσιμο και δεν με είδε ποτέ στη ζωή του.  Να αναφέρω ότι στην ταυτότητά του τα στοιχεία ήταν ψευδή. Πάντα ο Διονύσης ο Μαγουλάς μού έλεγε ότι με ευχαριστεί που δεν φοβήθηκα να μιλήσω.

Μνήμη ελέφαντα

 Στά δώδεκα χρόνια μου χειρουργήθηκα από κύστη του κόκκιγος  σε ιδιωτική κλινική στην Αθήνα. Ο κόκκις  είναι το  σημείο  πού τελειώνει η  σπονδυλική στήλη. Η λεγόμενη ουρίτσα. Σπάνιο για κορίτσι αλλά έτυχε σε μένα. Μιά μικρή χειρουργική κλινική δύο ορόφων κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα πού έφερε το όνομα Άγιος Μηνάς. Έτος 1963. Τρία νεοσύλεκτα φανταράκια κουρεμένα με την ψιλή , χειρουργήθηκαν μαζί με εμένα. Γιατρός μας ο υπέροχος Γεώργιος Γαλάνης. Νοσηλευτήκαμε 27 ολόκληρες μέρες με καθημερινές αλαγές στην παρωχέτευση και ύπνος μόνο μπρούμυτα. Μια Προισταμένη η Αντωνία και τρείς νοσοκόμες όλες κούκλες. Η Σμαρούλα, η Αντιγόνη και η Σοφία. Η Σμαρούλα Κεφαλονίτισσα. Τα φανταράκια με είχαν ταχυδρόμο για τα ραβασάκια πού έγραφαν στις νοσοκόμες . Οι νοσοκόμες μου έδιναν τις απαντήσεις τους. Ερωτικά παιχνίδια εποχής. Στη διάρκεια της νοσηλείας μας μπήκε επειγόντως νεαρός Γιατρός με σκολεικοειδήτηδα συνοδευόμενη από περιτονίτιδα. Το όνομά του Γιώργος Γιώτης. Ήταν 27 χρονών. Η νεαρή του γυναίκα επίσης γιατρός ήταν ετοιμόγεννη. Οι Γονείς του θρηνούσαν γιατί ήταν κυριολεκτικά ετοιμοθάνατος για πολλές μέρες. Παιδούλα εγώ και περίεργη γυρόφερνα στα δωμάτια και καθόμουνα στο δικό του ανενόχλητη κάνοντας παρέα στούς Γονείς του. Άν και σχεδόν σε κώμα ήταν κούκλος. Νομίζω τον ερωτεύτηκα άν και μόνο 12 χρονών. Γέννησε η γυναίκα του αγοράκι ενώ αυτός χαροπάλευε. Έμελλε όμως να ζήσει. Στο καθιστικό της κλινικής υπήρχε μόνο ένα  τηλέφωνο. Θυμάμαι υποβασταζόμενος από τα φανταράκια και τη Σμαρούλα με τα πόδια του κρεμασμένα άτονα, κατάφερε να συρθεί μέχρι το τηλέφωνο και να μιλήσει στον πατέρα του. Με φωνή σαν να βγαίνει από τάφο του είπε <<Πατέρα να μας Ζήσει και να σου μοιάσει>>.Αμέσως μετά λυποθήμησε.  Παρούσα εγώ η αναιδής και περίεργη μικρή.

Πέρασαν χρόνια και χρόνια. Ο Βαγγέλης Κεκκάτος πατέρας του σκηνοθέτη μας Βασίλη Κεκκάτου, διοργάνωνε συνένδρια στο θέατρο Κέφαλος. Ιατρικά σπουδαία συνένδρια με πολλή επιτυχία. Τούς Καθηγητές όλων των ειδικοτήτων τούς έφερνε σε μένα στο IONIAN PLAZA γιατί με εμπιστευόταν. Ανάμεσά τους ο Χαρτοφυλακίδης, ο Κρεμαστινός, Ο Σουκάκος και ο Γεώργιος Γιώτης. Όταν τον είδα να μπαίνει τον αναγνώρισα αμέσως. Τριανταπεντάρα εγω και εκείνος  εξηνταπεντάρης. Δεν μίλησα πρίν να δω την ταυτότητά του για επιβαιβέωση. Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό τού θύμησα όλα όσα γράφω. Εκείνο που τον συγκλόνισε γιατί δεν  το  θυμόταν ήταν αυτό που είπε στον πατέρα του  <<Να μας ζήσει και να σου μοιάσει>>. Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Κάλεσε όλους τους Καθηγητές και με ανάγκασε να επαναλάβω όλα όσα του είπα. Η Γυναίκα του τρελάθηκε όταν της είπα ότι τη μέρα πού την πιάσανε οι πόνοι τής γέννας και έφυγε από το πλάι του για πρώτη φορά, φορούσε μπλέ ταγιέρ εγκυμοσύνης με λευκό δαντελένιο γιακά. Αυτό ήταν και το μοναδικό τους παιδί πού σήμερα είναι Καθηγητής Ορθοπεδικός. Μού δήλωσαν οι Καθηγητές ότι έχω μνήμη Ελέφαντα. Μακάρι ο Θεός να μου επιτρέψει όσο ζω να θυμάμαι.