Βασιλεία των Ουρανών

 Όταν έγινε ο σεισμός το 1953 ήμουνα 8 χρονών. Υπήρχε η φήμη ότι το Νησί μας θα βουλιάξει. Οι Γονείς μας αποφάσισαν να μάς στείλουν στην Αθήνα σε συγγενείς για να σωθούμε,  και οι ίδιοι να παραμείνουν να προστατεύσουν τα ζωντανά μας και ότι απόμεινε από το φτωχικό μας και άς βουλιάξουν μαζί με το Νησί μας.. Δεν ήταν εύκολο να φύγουμε γιατί τα καράβια του Πολεμικού Ναυτικού και του Αμερικάνικου στόλου έπαιρναν τραυματίες και ξένους τουρίστες. Έτσι για μέρες στρώναμε τις στρωματσάδες μας στο Μέττελα και στον παιδικο κήπο περιμένοντας τη σειρά μας με τη γή από κάτω μας να βράζει. Καί τότε ήλθαν  Βασιλείς της Ελλάδος με τον Διάδοχό τους Κωνσταντίνο. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι ντυμένο προσκοπάκι. Περπατούσαν ανάμεσά μας και τους αγγίζαμε.  Στο παιδικό μου μυαλό ήταν οι Βασιλιάδες και ο πρίγκηπας των παραμυθιών που μούλεγε η Νόνα μου. Ο θάνατος όμως του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου μού έκλεψε το παραμύθι και το παιδί που όλοι κρύβουμε σε μιά γωνιά της καρδιάς μας. Είθε να βρεί η ψυχή του την Ειρήνη και την Ανάπαυση πού όλοι οι θνητοί δικαιούμαστε ότι και άν  υπήρξε ο Βίος και η Πολιτεία μας. Ο Θάνατος μάς κάνει όλους ίσους. Άν βαδίσουμε σε κοιμητήρια και τάφους χωρίς επιγραφές και ονόματα ίσως όλοι αναρωτηθούμε <<Άρα τίς εστί Βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης Δίκαιος ή αμαρτωλός>> Η απόλυτη ισότητα καί αυτή ίσως  να είναι  η Βασιλεία τών Ουρανών.

Καί ούς ο Θεός συνέζευξε

<< .........Ο δούλος του Θεού Γεώργιος την δούλη του Θεού Γεωργία>>

<< .......Η δούλη του Θεού Γεωργία τον δούλο του Θεού Γεώργιο>>

Μιά ώρα Καλή και Ευλογημένη. Πρίν 52 χρόνια. Τότε ήμασταν νέοι και ωραίοι. Τώρα είμαστε μόνο ωραίοι. Μιά πού διανύουμε όμως << τά τέλη της Ζωής ημών>> θα πώ δυό κουβέντες στον Μεγαλοδύναμο. << Μήπως αφέντη μου δἐν τά εποίησες όλα εν Σοφία? Εσύ πού συνέζευξες ένα ζευγάρι πώς εσύ ο ίδιος τούς χωρίζεις και μάλιστα σε ηλικία πού έχουν ανάγκη τόσο ο ένας τον άλλον?Τώρα θα μου πείς το δικό σου το  Σύνταγμα και ο Νόμος σου λέει καθένας με τη σειρά του. Ναί αλλά κάνε μια τροποποίηση. Κανείς δεν θα σου ζητήσει το λόγο. Θεός είσαι  ότι θέλεις κάνεις, Κάνε μας λοιπόν τη χάρη γύρω στα εκατό (100) άντε ας είναι και στα (99) μας   κάλενέ μας κοντά σου συγχρόνως ώστε πιασμένοι χέρι χέρι να την κάνουμε μαζί με ελαφρά πηδηματάκια πρός τόπο χλοερό και πρός συνάντησή σου. Θα ήταν για μάς ένα υπέροχο φινάλε. Είπαμε όμως  στά 99 ή 100 μας.     Φιλαράκια πού με διαβάζετε ζητάω πολλά?Τι νομίζετε ?                                

Τα πεθερικά μου

 Η ακρίβεια τών ημερών μας με ταξιδεύει στήν αλληλογραφία μου με την πεθερά μου τα χρόνια της ξενιτιάς. Ο πεθερός μου ως υπάλληλος της Εφορίας, δικαιούτο τις υπαλληλικές κατοικίες πού δόθηκαν μετά το σεισμό του 1953. Η πεθερά μου όμως η γλυκύτατη Ροζούλα, αρνήθηκε να κατοικήσει τόσο μακριά από την αγορά. Κάθε μέρα λοιπόν μετά τον πρωινό καφέ έπαιρνε τα δύο καλάθια της και ξεκίναγαν γιά  τα ψώνια τους . Μπροστά ο πεθερός μου ο Βαγγέλης με ύφος καρδιναλίου και πίσω του η γυναίκα του. Πασίγνωστοι σε όλη την αγορά. Ο γυιός τους ο Γιώργος εχθρός της αλληλογραφίας οσάκις τον πίεζα να τούς γράψει όσο και να προσπαθούσε δεν του έβγαινε λέξη στο χαρτί. Έτσι αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν και να το πάρουν απόφαση ότι θα αλληλογραφούν μόνο με εμένα. Μετά λοιπόν τα σχετικά <<Είμαστε καλά το αυτό επιθυμούμε και δια εσάς>> η πεθερά μου ανελλιπώς μου έστελνε τίς τιμές της αγοράς τις οποίες χαρακτήριζε πανάκριβες.  <<Σήμερα πλήρωσα τόσο τα κολοκυθάκια, τόσο τα αμπελοφάσουλα, τόσο τις ντομάτες, τόσο το ψάρι κ.λ.π>> Καί πάντα κατέληγε με τη φράση <<Τι διάολο θα απογίνουμε?>> Γλυκειά μου Ροζούλα και πού να ψώνιζες σήμερα. Δέν θα άντεχες τα καλάθια σου αδειανά.  

Πραγματοποίηση Ονείρου

 Φιλαράκια του Κομπόγιο, τα καλά σας σχόλια γιά τίς αναρτήσεις μου με όπλισαν με το θάρρος πού χρειαζόμουνα, καί  με βοηθήσατε  να  πραγματοποιήσω  ένα όνειρό μου. Κάποιες από τις αναρτήσεις μου έγιναν βιβλίο. Στη δική μου ηλικία ήταν όνειρο τολμηρό και σάς ευχαριστώ πολύ πού διαβάζοντάς με με στηρίξατε. Δέν είναι πρός πώληση γιατί είναι κατάθεση ψυχής και την ψυχή μου δεν την πουλάω. Θα δώσω όμως μερικά στην Κοργιαλλένιο Βιβλιοθήκη μας.  Σε κάποια ανήψια και στενούς φίλους για να με θυμούνται επίσης θα τα χαρίσω. Εννοείται όσο μπορώ θα γράφω στο Blog μου και ελπίζω πάντα να με διαβάζετε. Σάς ευχαριστώ και σας αγαπώ όλους.

Της Αγάπης Δώρο

 Τα χρόνια της διαμονής μας στη Νέα Υερσέη αγαπημένος μας φίλος ήταν ο Θεοδόσης Άθας. Ταλαντούχο παιδί, ποιητής, ζωγράφος και πολύ ευαίσθητος. Κάποιοι μετανάστες τού τότε, σαν εμάς θα τον θυμούνται από την σπουδαία ραδιοφωνική του εκπομπή με συνεργάτες τον Λευτέρη Πετροπουλέα, την Ρίκα Ρωμαίου και την Τίνα Σαντοριναίου. Του ζητήσαμε να μας παντρέψει και με χαρά του έγινε κουμπάρος μας. Μάς ζήτησε νεανική φωτογραφία μας και μας ζωγράφισε για δώρο του Γάμου μας το πορτρέτο πού βλέπετε. <<Βρε Θοδόση μου μάς παραέκανες όμορφους. Ξέφυγες λίγο από τη φωτογραφία μας>> τού είπα. << Η φωτογραφία σας μού έδωσε την πρώτη ύλη. Δεν σας φωτογράφισα όμως. Εγώ σας ζωγράφισα με τα μάτια της ψυχής μου. Είστε εσείς όπως σας βλέπω εγώ>> μού είπε. Μάς το χάρισε για το Γάμο μας και το ονόμασε  Της Αγάπης Δώρο. Λίγο καιρό μετά  πέθανε χωρίς να πάρουμε ποτέ χαμπάρι πόσο άρρωστος ήταν. Και ήταν μόλις 37 χρονών. Από τότε για πενήντα χρόνια το έργο του κρέμεται πάνω από το κρεβάτι μας και πρίν σβήσουμε το φώς του λέμε Καληνύχτα Θοδόση. Πολύ θα χαιρόμουν άν κάποιοι φίλοι του Κομπόγιο τον θυμούνται.  Οι φωτογραφίες πού τον ενέπνευσαν ήταν αυτές που αναρτώ. Ήμουνα 16 χρονών και ο Γιώργος 22.

Σωτήριον Έτος 1930

<<Τώ καιρώ εκείνω Γάμος εγένετο εν Φαρακλάτοις>> Σωτήριον Έτος 1930. Γάμος με προξενιό όπως τότε συνηθιζόταν. Νύφη η Διαμαντίνα Βαρδαραμάτου τού Σπυρίδωνος και της Ματίλδης ετών 16. Γαμπρός ο Σπυρίδων Πολλάτος του Μικέλη και της Αθηνούλας ετών 36. Και αυτό σύνηθες τότε. Η νυφούλα της φωτογραφίας δεν χαμογελά. Φαίνεται αμήχανη και λυπημένη. Ίσως και τρομαγμένη. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι πού ποζάρει δίπλα σε έναν άνδρα από τον οποίο δεν είχε ποτέ ούτε ένα φιλί. Από που τα ξέρω αυτά? Μα από την ίδια τη νύφη πού είναι η μανούλα μου. Ο άνδρας αυτός τη λάτρεψε  σαν γυναίκα του και περισσότερο σαν παιδί του. Όμορφος στην όψη και πολύ καλός. Στα γρήγορα ήλθαν τρία παιδιά. Η Ερατώ, ο Γεράσιμος και η Τασούλα. Η μάστιγα όμως της εποχής , η φυματίωση, χτύπησε το σπιτικό τους. Η νεαρή μανούλα για να προστατεύσει τα παιδιά της με εντολή του γιατρού του (Νικόλαου Ραζή)  πήρε τον  άρρωστο και μαζί του εγκαταστάθηκε σε ένα σπιτάκι πέτρινο στο αλώνι τους. Εκει πέθανε μετά από τρείς μήνες.  Αφού του έκλεισε τα μάτια  γύρισε στο χωριό για να ζητήσει βοήθεια να τον φέρει σπίτι του. Ο κόσμος όμως φοβόταν τη φυματίωση και στούς πεθαμένους και αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Ένας φίλος του όμως την ακολούθησε και τον κουβάλησε στην πλάτη του μόνος του. Ήταν τότε η μανούλα μου μόλις 22 χρονών. Η πρώτη της κόρη η Ερατώ ήταν 5 χρονών, ο Γεράσιμος 3 , και η Τασούλα 6 μηνών βρέφος.  Ο νέος πού τον κουβάλησε στην πλάτη του ήταν ο Σπύρος Λυκούδης του Ευαγγέλου και της Χριστοθέας  πού αγάπησε παράφορα τη νεαρή μητέρα και ήθελε να προστατεύσει τα νιάτα της και τα παιδάκια της. Οταν πέρασε το πένθος την παντρεύτηκε και από αυτόν τον Ευλογημένο γάμο γεννήθηκα μόνο εγώ.  Ένας δεύτερος Σπύρος λοιπόν μπήκε στη ζωή της και λάτρεψε τα παιδιά της και τον λάτρεψαν και εκείνα.  Δεν είχα δεί ποτέ αυτή τη φωτογραφία. Όπως απεδείχθη η πρώτη μου αδελφή όταν έφυγε για Αμερική πήρε τη μία και μόνη φωτογραφία του γάμου των Γονιών της μαζί της για φυλαχτό της. Όταν έφυγε και αυτή από τη ζωή τα εγγόνια της έψαξαν τα προσωπικά της αντικείμενα και τη βρήκαν. Μου την πέρασαν στον υπολογιστή μου πρίν από τρείς μέρες  και με ρώτησαν αν γνωρίζω τα πρόσωπα της φωτο. Όταν τους είπα ότι είναι η προγιαγιά τους και ο βιολογικός τους προπάππος η συγκίνησή τους δεν περιγράφεται με λόγια. Εδώ ισχύει το <<Μιά  Εικόνα χίλιες λέξεις>>. Και γιά μένα μεγάλη η συγκίνηση πού μου θύμησε και του δικού μου πατέρα το μεγαλείο ψυχής. Άγιες οι ψυχούλες σας αγαπημένοι μου.

Καθρέφτης της ψυχής.

Μάσκες παντού. Πεταμένες στούς δρόμους, μπροστά σε κάδους απορριμάτων, φράζουν αποχετεύσεις, μάσκες παντού. Τραγικώτερες όλων αυτές που καλύπτουν τα πρόσωπά μας. Συναντώ φίλους και δεν είμαι σίγουρη ποιόν ακριβώς βλέπω πίσω από τη μάσκα την οποία άλλωστε φοράω  και εγώ. Μόνο άν αντικρύσω κατάφατσα τα μάτια τους τούς αναγνωρίζω. Καθρέφτης της ψυχής μας τα μάτια. Εκεί βλέπω αν χάρηκαν που με είδαν, άν μου χαμογελούν τα χείλη τους, αν με αποζητούν όσο και εγώ. Κλειστές οι πόρτες μου τώρα δύο χρόνια σε φίλους αγαπημένους και γείτονες. Η χαρά να μαγειρεύω δέκα μέρες για τη διπλή μας ονομαστική γιορτή του Αγίου Γεωργίου, και να  γεμίζει το σπίτι μας φίλους και συγγενείς , μοιάζει άπιαστο όνειρο πλέον. Τι βρήκε την ανθρωπότητα. Άλλαξαν οι ζωές μας. Σκέφτομαι πολύ και τούς νέους. Στά δικά μου νιάτα οταν το σώμα και η ψυχή ζήταγαν τον έρωτα , η μόνη μας αγωνία ήταν μιά εκτός γάμου εγκυμοσύνη. Χωρίς φόβο όμως μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, να μουρμουρίσουμε λόγια τρυφερά και τρελά στο αυτί του αγαπημένου και να δεχθούμε και από εκείνον  όλα όσα κάνουν τον Έρωτα Θεό. Το φιλί πού είναι η άνευ όρων παράδοση , αυτό πού οδηγεί τα δύο σώματα να γίνουν ένα, σήμερα μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Πότε θα απαλλαγούμε από τον αόρατο εχθρό πού βάλθηκε να αφανίσει το ανθρώπινο είδος? Και βασανίζει μικρούς και μεγάλους. Θα αναγκαστούμε να βιώσουμε τις εποχές πού οι νέοι ερωτοτροπούσαν από απόσταση ασφαλείας και  τον λόγο είχαν οι βεντάλιες. Τα κορίτσια απαντούσαν στό ερωτικό κάλεσμα των αγοριών με τις βεντάλιες τους. Συγκεκριμένες κινήσεις της βεντάλιας σήμαιναν ναί ή όχι ή θα δούμε και πολλά άλλα.  Είχε λοιπόν το δικό της αλφάβητο η βεντάλια. Μια γλώσσα  πού σήμερα φαίνεται απίστευτη αλλά ίσως τη χρειαστούμε. Αλλά ακόμα και έτσι  θα εξακολουθούμε να φοβόμαστε τον απαίσιο δεκαεννιάρη. Να φύγει. Να πάει στον αγύριστο. Να ξαναβρούμε την ελευθερία μας και να ξαναπιάσουμε τη ζωή μας.