Excellent Wine

 

Our neighbor, the old man bacastralias, was never in good terms with the water. He din't drink it and din't bath in it. Three times a year before receiving Holly Communion, he took a wine sponge bath. As he became older and sex was no longer an issue, to avoid the grumbling of his wife, who he called skrofa (meaning female old pig), he moved to another room. Before going to bed along with his urine bed pot, he was hiding a bottle of wine and he had the time of his life drinking in peace.One night instead of his wine bottle, he emptys bottoms up down his throat his urine bed pot. The next day his wife told all the neighbors about the event and made a monkey out of the old bacastralias. We, the children were teasing him for days. <<Did you like your urine grandpo>>? <<Yes i did. And let me tell you little bastards it had a much better taste than some of the wines you fools are drinking>>.Over the years, having form an opinion my self about wines, i agree with the old man. God rest your sweet soul grandpo.

Κακίες ανθρώπων

Τούτες τίς μέρες με το θάνατο τού αδελφού μου ταξιδεύω στο παρελθόν και θυμήθηκα δύο ιστορίες πού μού έλεγε πολύ συχνά ο αδελφός μου. Δύο ιστορίες πού τόν πλήγωναν βασανιστικά ώς το τέλος της ζωής του. Όταν πέθανε ο πατέρας του και πολύ πρίν ξαναπαντρευτεί η μάνα μας το δικό μου πατέρα, είχε ένα κατσικάκι και το έβγαζε να βοσκήσει. Πέντε χρονών παιδάκι ήταν του ξέφυγε μιά μέρα και μπήκε σε ένα κήπο όπου τσίμπισε δυό κρεμμυδάκια πράσινα. Έντρομο μάζεψε το κατσικάκι του και γύρισε σπίτι. Το απόγευμα ο γείτονας πήγε έξω από το σπίτι της μάνας και φώναζε <<Έλα έξω ορέ γυιέ της χήρας να σου σπάσω τα μούτρα>> Βγήκε η μάνα να τον ησυχάσει και της είπε << άν αύριο δε μου φέρεις μιά πλέχτρα κρεμμύδια θα σας κάνω μήνυση>>  Κλαίγοντας η μάνα έτρεξε στο γείτονα Φώτη Πολλάτο παππού της Τατιάνας Πολλάτου, ο οποίος είχε κάρο και τον παρακάλεσε να της φέρει από το Αργοστόλι τα κρεμμύδια. <<Όταν μπορώ θα στα πληρώσω>> τού είπε. Το ίδιο βράδυ βρήκε στην πόρτα της κρεμασμένα τα κρεμμύδια, ένα ψωμί και μιά μπουκάλα κρασί από το Φώτη όλα χωρίς χρέωση. Όλη της τη ζωή και στην Αμερική πού ζήσαμε τον ονόμαζε Άγιο Φώτη.  Η δεύτερη ιστορία πού πλήγωνε βαθιά τον αδελφό μου όταν τη θυμόταν ήταν όταν ένα παιδί της γειτονιάς έτρωγε μιά μεγάλη φέτα άσπρο ψωμί κάτι δηλαδή που ο αδελφός μου δέν είχε ποτέ δοκιμάσει. <<Δώσε μου λίγο να δοκιμάσω>> ζήτησε. <<Θα σού δώσω ορέ αλλά πρώτα θα μου φιλήσεις τις πατούσες μου>>. Έσκυψε και του φίλησε τα βρώμικα πόδια του για μιά μπουκιά λευκό ψωμί. 
Τα γράφω γιατί έχουμε όλοι την τάση να λέμε <<εκείνο τον καιρό οι άνθρωποι ήταν καλοί ενώ τώρα κ.τ.λ.>>. Οι άνθρωποι όλων τών εποχών είχαν τις κακίες τους και τα παιδιά μπορούσαν να γίνονται πολύ σκληρά καί άπονα. Σήμερα νομίζω ότι κανένας δεν θα φερόταν τόσο ανελέητα σε ένα παιδί ορφανό γιατί το κατσικάκι του έφαγε δυό κρεμμυδάκια του κήπου του και κανένα σημερινό παιδί δεν θα ζητούσε να του φιλήσουν τά πόδια για λίγο ψωμί. Θάθελα να πώ τα ονόματα αυτών των ανθρώπων πού τούς γνώρισα και εγώ αλλά σέβομαι τούς Νεκρούς. Ίσως εκεί που τώρα τούς είδε ο αδελφός μου να τού ζήτησαν να τούς συγχωρήσει και εκείνος είμαι σίγουρη ότι τούς έδωσε τη συγνώμη του και αυτό κάνω σήμερα και εγώ. Τούς συγχωρώ.

Άραγε για πόσους...........

Μετανάστευσα στις Η.Π.Α. 14 χρονών και έμεινα 20 χρόνια. Στά 34 μου επιστρέψαμε στη λατρεμένη μας Κεφαλονιά. Εκτός από την οικοσκευή μου στην καρδιά καί στη μνήμη μου έφερα μαζί μου αγαπημένους συμμαθητές, φίλους, εφηβικούς έρωτες και όσα υπέροχα βιώνουμε όλοι από 14 έως 34 χρονών. Πολλοί από τούς φίλους μου τής Νέας Υόρκης και της Νέας Υερσέης νοσούν από την πρωτόγνωρη μάστιγα τού ιού. Aνάμεσά τους και ο Σταύρος Νιφοράτος του οποίου ο πατέρας υπήρξε λαθρομετανάστης από τα Βαλσαματα, νοσεί πρός το παρόν στο σπίτι του. Μαζί πιό σοβαρά η γυναίκα του. Χθές σε επικοινωνία μας πρίν μου πεί καληνύχτα  με σπασμένη φωνή και παράπονο μου είπε <<Άραγε θα ξαναιδωθούμε στην Κεφαλονιά>>? Πάγωσα χωρίς να βρώ κάτι να του πώ γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον Μέλλοντα στην ενεργητική φωνή αλλά μόνο στην υποτακτική βάζοντας προυπόθεση <<άμα, όταν και κυρίως το τρομερό άν φύγει ο κορονωιός>>. Για μένα ήταν φρικτό το συναίσθημα ότι δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα πρός το παρόν. Και από χθές πλανάται στο μυαλό μου η τρομερή αγωνιώδης ερώτηση <<Άραγε γιά πόσους από εμάς θα υπάρξει μέλλον>>?

Γάμοι της ξενιτιάς

Στο μεταφραστικό τμήμα του Δικαστηρίου, στη Νιούαρκ της Νέας Υερσέης όπου εργαζόμουν ως διερμηνέας  γιά τούς Ελληνες ,μπόρεσα να βοηθήσω πολλούς λαθρομετανάστες να έχουν καλή μεταχείρηση και πολλοί απέφυγαν την απέλαση. Είχαμε τότε Γερουσιαστή της Νέας Υερσέης (New Jersey state) τον Πίτερ Ροντίνο (Peter Rodino) ο οποίος ήταν προσωπικός μου φίλος και ο οποίος είχε εξουσία στο μεταναστευτικό. Συμπαθούσε τούς λαθραίους γιατί ο παππούς του Ιταλός,  τόσκασε από καράβι και έμεινε στην Αμερική. Συμπαθούσε πολύ και εμένα και μου έλεγε. <<Πές στούς λαθραίους να μη φοβούνται αρκεί να είναι καθ'όλα νομοταγείς. Τούς ξέρουμε όλους αλλά δεν τούς πειράζουμε εκτός άν κάποιος τούς καταδώσει>>. Εννοείται υπήρχαν και ρουφιάνοι καί τότε εξαναγκαστικά κατέληγαν στη φυλακή. ΄Τούς συμβούλευα  να δηλώσουν ότι θα πληρώσουν οι ίδιοι για να φύγουν από τη χώρα και αυτό τούς έδινε χρόνο να νομιμοποιηθούν μέσω γάμου η τούς έδινε το δικαίωμα να προσκληθούν και να επιστρέψουν νόμιμοι μετανάστες μελλοντικά. Οι περισσότεροι κατέφευγαν σε εικονικούς γάμους με τσουχτερό κόστος και νομιμοποιούντο. Αυτή ήταν συμβουλή του υπέροχου Γερουσιαστή μου. Η φήμη μου ταξίδευε από καράβι σε καράβι και το τηλέφωνό μου χτύπαγε συχνά για βοήθεια στούς ναυτικούς πού τόσκαγαν. Μία μέρα μου τηλεφώνησε και ο γαμπρός της φωτογραφίας. Χωριανός μου Ο Σπανός Γιώργος (καναέλος) από τα Φαρακλάτα. <<Βρίσκεται το καράβι μου στο Μπαγιόν και θέλω να μείνω έξω. Θα με βοηθήσεις?>>με ρώτησε,. <<Έχει ανέβει στο καράβι ο υπεύθυνος μεταναστευτικού. Καί άν ανέβηκε σού έδωσε άδεια εξόδου?>>τον ρώτησα γιατί μόνο έτσι μπορούσα να βοηθήσω. <<Μου έχει δοθεί άδεια τριών ωρών>> μου είπε. <<Μην κουνηθείς και έρχομαι>>του είπα. Τον φιλοξενίσαμε σπίτι μας καί του βρήκαμε δουλειά σε εργοστάσιο. Στήν  ετήσια χοροεσπερίδα του συλλόγου <<Αίνος>> γνώρισε τη νύφη της φωτογραφίας μιά υπέροχη Ελληνίδα γεννημένη στην Αμερική. Εννοείται τότε ήμουν νεαρή ανύπανδρη και ζούσα με τούς Γονείς μου. Ένας υπέρλαμπρος γάμος στον οποίο βρεθήκαμε πολλοί Φαρακλάδες όπως ο Διονύσης Κωνσταντάκης, Καλλιρόη και Χρήσος Θεοφιλάτος Ο ξάδελφός του Διονύσης Σπανός (κουμπουρά) Σταύρος Πολλάτος (του πασά) και άλλοι. Ζήτησε από τούς Γονέίς μου να σταθούν δίπλα του σαν Γονείς του στη φωτογραφία πού βλέπετε.  Έκαμαν τρείς όμορφες κόρες αλλά δυστυχώς η υπέροχη Βαρβάρα πέθανε λίγο μετά τα πενήντα της από οξύ έμφραγμα. Τη θυμάμαι πάντα με αγάπη.

Μπακαλάος

Μπακαλάο ή μπακαλέο τον λέγαμε και τον λέμε ακόμα στην Κεφαλονιά. Ήταν το έδεσμα της φτώχειας. Φτηνό μα νόστιμο και υγειινό ψάρι. Από βραδύς στο μόσκιο για να ξαρμυρήσει το φτιάχνανε οι μανάδες μας σκορδαλιά, σωφυγάδο με πατάτες, νερόβραστο με λάδι και λεμόνι άσπρος σαν χιόνι, πλακί στο φούρνο , και υπέροχη μπακαλεόπιτα. Τρέχουν τούτη τη στιγμή τα σάλια μου. Στην εξοχή τον τρώγαμε όπως ήταν με το αλάτι του με ωραίο σπιτάτο ψωμί και όσο νερό και νά  είχαμε στα παγούρια δεν μας έφτανε. Λυσάγαμε στη δίψα δηλαδή αλλά επιμέναμε να τόν τρώμε έτσι με το αλάτι. Θυμάμαι ένα γείτονα πού κουβαλούσε φύλλα μπακαλάου τα οποία οι μπακάληδες τα απέσυραν γιατί χωρίς ψυγεία τότε μπαγιατεύανε και τα είχαν γιά πέταμα. Ο γείτονας λοιπόν τούς εφερνε σπίτι του και τούς μαγείρευε μιά χαρά. <<Θα πεθάνεις μπάρμπα του έλεγε η γειτονιά που τρώς αναμένους μπακαλάους>>. <<Να κάνετε τη ρόκα σας και να μη σας νοιάζει. Δεν θα σας κάμω το τραπέζι>> μάς έλεγε. Πέθανε το 1954 σε ηλικία 105 χρονών αφού είχε φάει όλους τούς αναμένους μπακαλάους από το μονοπώλειο τού Αντωνάτου και τα μπακάλικα του Αργοστολιού. Σήμερα  ο μπακαλάος της φτώχειας είναι πανάκριβος και κοντεύει να εξαφανιστεί. Νόστιμος αλλά για μια οικογένεια πού πρέπει να αγοράσει τουλάχιστον δύο φύλλα δεν είναι εύκολο να τον φάει συχνά. Μόλις φούρνισα και εγώ μπακαλεόπιτα και οι μυρωδιές με ταξίδεψαν στα παιδικά μου χρόνια και είπα να τα μοιραστώ μαζί σας. Τίς γυναίκες τού τότε τις αποκαλούσανε πάντα σχεδόν με το όνομα του άντρα τους. Τον πατέρα μου τον λέγανε Σπύρο και η μάνα μου από Διαμαντίνα τη λέγανε Σπύρενα. Έτσι είχαμε και τη θειά Κωσταντού από τον Κωσταντή της. Γλυκύτατη γριούλα αλλά γκρινιάρα μονίμως. Καθάριζε σχεδόν καθημερινά στο σκαλί της πόρτας της αγριολάχανα λόγω φτώχειας. <<Πάλι λάχανα θειά Κωσταντου>> τις λέγανε οι γειτόνισες. Καί κείνη με μια υποψία παράπονου που προσπαθούσε να καμουφλάρει με οργή, έλεγε, <<Φάτε σείς τσού μπακαλάους και γώ τρώω τα λάχανα>>. Καί μόλις απομακρύνονταν οι γειτόνισες παιδούλα εγώ και περίεργη την άκουγα να συμπληρώνεi <<πού να σας κόψουνε τα άντερα οι μπακαλάοι σας>> Απόλυτη φτώχεια η θειά Κωσταντού αλλά δεν δεχόταν να της προσφέρεις ένα αυγό. Άγιες οι ψυχούλες σας όλων.

Κυρία Μπερλίνα

Από τα αγαπημένα παιχνίδια τών παιδικών μου χρόνων ήταν η <<Μπερλίνα>>. Αποκλειστικό παιχνίδι γιά κορίτσια αφού είχε να κάνει με κουτσομπολιό. Πολλά παιδιά τότε στις γειτονιές, κάναμε μεγάλο κύκλο και με κλήρο βγάζαμε τη μπερλίνα. Καθόταν στη μέση του κύκλου σε μιά μεγάλη πέτρα. Η πρώτη από εμάς έλεγε. <<Καλησπέρα σας κυρία  Μπερλίνα με τα μάτια σας τα φίνα. Περνώντας σήμερα από την  απάνου γειτονιά άκουσα πολλά καί διάφορα για σάς>>.Θορυβημένη ρωτούσε νά μάθει τι λέγανε.  Καί εδώ άρχιζαν τά όργανα.  Μία πρόταση μόνο είχε δικαίωμα να πεί  κάθε μιά από εμάς,  καί έδινε τη σκυτάλη στήν επόμενη η οποία έπρεπε να ξεπεράσει την προηγούμενη σε συκοφαντία κατά της Μπερλίνας. Όταν όλες τέλειωναν έπρεπε να τραβάει τα μαλιά της με όσα άκουσε. Μόνο τότε τής ομολογούσαμε ότι αυτά πού ακούσαμε να λένε στην απάνου γειτονιά ήταν ελάχιστα και αμελητέα. Ένα απλό ανώδυνο κουτσομπολιό χωρίς σημασία πού εμπλουτισμένο από στόμα σέ στόμα γίνεται μιά επικίνδυνη κακόβουλη συκοφαντία πού μπορεί να διαλύσει καμιά φορά οικογένειες. 
Ένα παιχνίδι λοιπόν ωραίο και με Ηθικό Δίδαγμα.

<< Το του θανάτου μυστήριο>>

Εκείνο το καλοκαίρι η αδελφή μου ήλθε από την Αμερική με τον άντρα της και τα τρία της αγόρια.

Μιά Κυριακή όλοι μαζί πήγαμε στην εκκλησία (Ευαγγελίστρια-Άγιος Δημητριος-Φαρακλάτα). Σε αρκετή απόσταση μια γραφική κατηφοριά οδηγεί στην κύρια είσοδο της εκκλησίας. Προπορεύονταν η αδελφή μου, ο άντρας της και η μάνα μας και εγώ με τα ανήψια μου ακολουθούσαμε. Η εικόνα τους όπως έβλεπα την πλάτη τους είναι ολοζώντανη στη σκέψη μου.

Ήταν 25 Ιουλίου 1995. Δύο μέρες μετά  27 τού μήνα έφυγαν για το σπίτι τους. Στις 30 Ιουλίου είδα το εξής όνειρο. <<Βαδίζαμε πάλι πρός την εκκλησία όλοι μας αλλά αυτή τη φορά η αδελφή μου ήταν ντυμένη νύφη και ο άντρας της γαμπρός όπως τούς βλέπετε στη  φωτογραφία της ανάρτησης. Το ίδιο νέοι και ωραίοι. Εφτά σκαλοπάτια ανεβαίνουμε για να μπούμε μέσα στο Ναό. Στο τελευταίο πλατύσκαλο μας περίμενε ο πατέρας μας (πεθαμένος ήδη πέντε χρόνια), ντυμένος με το κοστούμι και τη γραβάτα με τα οποία τον ενταφιάσαμε. Χωρίς καθόλου να μας μιλήσει άνοιξε την παλάμη του και μάς έκανε STOP. Εμείς παγώσαμε κυριολεκτικά. Κατέβηκε τα σκαλιά και έδωσε το μπράτσο του στην αδελφή μου. Εκείνη άφησε τον άντρα της έπιασε τον πατέρα μας γελαστή αγκαζέ, και μαζί  ανέβηκαν τα σκαλιά. Μπήκαν μέσα χωρίς να μας κοιτάξουν καθόλου και η πόρτα έκλεισε πίσω τους ερμητικά>>. Θορυβημένη το πρωί στον καφέ μας διηγήθηκα στη μάνα μας το όνειρο. <<Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Κακό και μαύρο το όνειρό σου θυγατέρα>> μού είπε. Δύο μέρες μετά στις 2 Αυγούστου η αδελφή μου πέθανε ακαριαία  από ολική ρήξη του αυχένα σε φοβερό τροχαίο δυστύχημα. Πήγαμε με τη μάνα για την κηδεία της στό Ρίτσμοντ της Βιργινίας και την αποχαιρετίσαμε. Τα δύο αγόρια της επιστήμονες Πυρηνικής Φυσικής στη Ν.Α.Σ.Α. και ο μικρός της νευροχειρουργός για παιδιά στο Τζόν Χόπκινς Μεμόριαλ στη Βαλτιμόρη. Τούς ρώτησα λοιπόν επηρεασμένη από το όνειρό μου άν πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. <<Δεν γνωρίζουμε θεία. Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε ούτε να το αποκλείσουμε. Μέσα από τις επιστήμες που υπηρετούμε και οι τρείς, το ψάχνουμε απεγνωσμένα. Πάντα εκεί που νομίζουμε ότι περίπου το βρήκαμε συναντάμε τοίχο αδιαπέραστο>>. <<We just don't know>>. Μέγα λοιπόν φίλοι μου <<το του θανάτου Μυστήριο>>. Εγώ όμως πιστεύω ότι ο πατέρας μου μάς ειδοποίησε για το τραγικό πού έμελλε να γίνει. Καί αυτό μου λέει ότι με το θάνατο δεν τελειώνει τίποτα.