Ορεινή Νέα Υόρκ Α.Μ.Ε.Α..

 Γιά χρόνια οι Γονείς μου ζούσαν στην Ορεινή Νέα Υόρκη στην πόλη (Binghampton). Η μητέρα μου για να πάει στην εργασία της έπαιρνε το αστικό λεωφορείο το οποίο την ίδια ώρα μετέφερε ένα μεγάλο γκρούπ παιδιών με σύνδρομο ντάουν πού πήγαιναν σε ειδικό σχολείο. Είχε δεθεί πολύ με αυτά τα υπέροχα πλάσματα και την λάτρευαν. Τα χιόνια για μήνες έφταναν σε απίστευτα ύψη και πολύ δυσκόλευαν το βήμα της μάνας μου πού δεν ήταν και πολύ νέα. Όσο και να έτρεχε συχνά δεν βρισκόταν έγκαιρα στη στάση. Ο  οδηγός δεν ήταν διατεθειμένος να την περιμένει. Τα παιδιά πού τη βλέπανε να τρέχει σηκώνονταν όλα όρθια και χτύπαγαν τα πόδια τους στο δάπεδο αναγκάζοντας τον οδηγό να σταματάει γιατί ο νόμος απαγόρευε την κίνηση του οχήματος με παιδιά όρθια.  Άνοιγαν τα παράθυρα και της φώναζαν <<Come on Donna. You can do it>> <<Έλα Ντιανα μπορείς έλα >> Έτσι ποτέ δεν έχασε το λεωφορείο. Μέχρι τα βαθειά της γεράματα τα θυμόταν αυτά τα παιδιά με πολλή αγάπη. <<Είναι τα πιό καλόκαρδα πλάσματα του Θεού>> μού έλεγε. <<Το πρόσωπό τους είναι φωτεινό και καθαρό σαν τη Σελήνη>>. Είχε δίκιο. Τούς αξίζει να είναι ευτυχισμένα και δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στη ζωή τους και την αγάπη και το σεβασμό όλων μας. Έχουν Γονείς που τα λατρεύουν και τα φροντίζουν αλλά ζούν με την αγωνία τι θα απογίνουν τα παιδιά τους όταν αυτοί θα έχουν φύγει.  Μεγάλη αγωνία για ένα Γονιό αυτή η σκέψη. Μακάρι τα Κράτη να μεριμνούν και να καθησυχάζουν αυτούς τους Ηρωικούς Γονείς γιά να φεύγουν ήρεμοι όταν έρχεται η ώρα τους.

Αμμος Παμπαλόνι

 Διάβασα στο Κεφαλόνια  Πρἐς ένα άρθρο σχετικό με τον Άμος Παμπαλόνι  (πραγματικός Κορέλι). Όλες οι πληροφορίες σχετικά με τη διάσωσή του είναι ψευδείς (όχι σίγουρα από πρόθεση αλλά  λάθος πηγές). Όταν σύρθηκε στο βουνό το τσοπανόπουλο πού τον οδήγησε στα Φαρακλάτα ήταν ο 15χρονος τότε Κώστας Παπαναστασάτος (όχι Παπαναστασίου κατά την Κατερίνα Δήμα). Το σπίτι στο οποίο τον οδήγησε ήταν τού Χρήστου Βαρδαραμάτου αδελφού του εκ μητρός παππού μου Σπύρου  οι οποίοι έως και σήμερα αναγνωρίζονται με το παρατσούκλι (Ρέμπελος). Τον τάισαν ψωμί και ελιές και το πρωί η γυναίκα του Χρήστου η θεία μου Ειρήνη το γένος Μαρίνη  προσφέρθηκε να τον συνοδεύσει στο Αργοστόλι για να πάει σε γιατρό για το τραύμα του. Φόρεσε πολιτικά του θείου Χρήστου και καθ'οδόν συνάντησαν όχι τη Μαρία της σχέσης του αλλά τη νεαρή Μαρίκα Κωνσταντάκη κόρη του ιερέα Διονυσίου Κωνσταντάκη. Του είπε ότι στο Αργοστόλι θα τον σκοτώσουν και τον έπεισε να γυρίσει μαζί της στο χωριό. Τον έκρυψαν στο σπίτι του πατέρα της Παπά-Διονύση στό κατώι  και ο πρακτικός γιατρός του χωριού μας Νίκος Κοσμάτος φρόντισε και απολύμανε το τραύμα του.  Έμεινε αρκετές μέρες κρυμμένος και κάποιοι αντιστασιακοί τον οδήγησαν στο βουνο και τον φυγάδεψαν με ψαροκάικο σε καράβι που τον πήγε στην Πατρίδα του. Όταν έφτασε στη Φλωρεντία βρήκε το σπίτι του με μαύρες κορδέλες γιατί οι Γονείς του είχαν επισημη ενημέρωση για την εκτέλεσή του. Οι πηγές μου είναι από τον ίδιο τον Παμπαλόνι όταν για ένα μήνα τον είχα στο ξενοδοχείο Ιόνιαν  Πλάζα όπου τον είχε φέρει η παραγωγή για τα γυρίσματα του μαντολίνου το έτος 2000. Γνωρίζω καλά Ιταλικά καί κατέβαινε  στη ρεσεψιόν και μου έλεγε την ιστορία του με κάθε λεπτομέρεια. Μέχρι το θάνατό του κρατήσαμε αλληλογραφία και έχω την φωτογραφία των τελευταίων του γενεθλίων με αφιέρωση. Οι πληροφορίες αυτές υπάρχουν και στο βιβλίο <<Οι Ηττημένοι της Κεφαλονιάς>> τού ιστορικού Christoph U. Schminck-Gustavus. Το 2000 έτυχε να έχει έλθει από Αμερική η Μαρίκα Κωνσταντάκη η κόρη του παπά που ήταν ο σωτήρας του και τον πήγα στο σπίτι της στα Φαρακλάτα. Μιά συνάντηση συγκλονιστική γεροντάκια πλέον και οι δύο πού είχαν βιώσει τραγικές καταστάσεις. Το Β.Β.C.  έκαμε ντοκυμαντέρ με τη συνάντησή τους μέ τίτλο The making of captain Corelli. Πολλοί Κεφαλονίτες στο ντοκυμαντέρ ανάμεσά τους και εγώ. 

Κορώνα--Γράμματα

 Στην παιδική μου ηλικία. όπως ίσως  καί όλα τα παιδιά, με μάγευαν οι ιστορίες και τα παραμύθια για βασιλιάδες καί πρίγκιπες. Όλοι έφεραν κορώνες και στέμματα στα υπερήφανα κεφάλια τους. Χιονάτες, σταχτιαρούδες όλες κατέληγαν με πρίγκιπες και πλουμιστές κορώνες στα υπέροχα μαλλιά τους και εγώ αποκοιμιόμουνα με το <<Ζήσανε αυτοί καλά καί μείς καλύτερα>>της αγαπημένης μου Νόνας,  και ονειρευόμουνα τον δικό μου πρίγκιπα. Μεγαλώνοντας βέβαια κατάλαβα πώς οι πρίγκιπες δεν είναι και απαραίτητα ευτυχισμένοι και οι κορώνες τους είναι συχνά βαριές και ασήκωτες και τα βαρύτιμα πετράδια τους καρφώνουν και τρυπάνε τα κεφάλια τους και καταλήγουν να είναι ακάνθινα στεφάνια.  Τούτος ο 19ρης πού μας κουβαλήθηκε με την κορώνα του  αποφασισμένος να αφανίσει το ανθρώπινο είδος είναι βαρύ και ακάνθινο στεφάνι στο   δικό μας κεφάλι και μας οδηγεί σε ένα Γολγοθά βασανιστικό τού   οποίου η κορυφή ακόμα δεν φαίνεται. Κουβαλάμε λοιπόν όλοι μας τον προσωπικό μας Σταυρό μέσα σε αβεβαιότητες παντός είδους, με οικονομικές δυσκολίες, μακρυά από φίλους και συγγενείς καί το φόβο της αρρώστιας και του θανάτου. Θα ξαναβρούμε άραγε την ελευθερία μας να ζούμε όπως εμείς επιθυμούμε χωρίς απαγορευτικά και χωρίς μουτσούνες? Μακάρι αλλά ας μην αργήσει η στιγμή της απόλυτης ομαλότητας, για να ξαναβρούν οι νέοι μας την ανεμελιά πού δικαιούνται και εμείς οι μεγάλοι να απολαύσουμε <<Χριστιανά ανώδυνα και ανεπαίσχυντα τα τέλη της Ζωής Ημών>>. Με τον 19ρη οι ζωές μας παίζονται Κορώνα Γράμματα.  Κουράγιο, υπομονή , λογική, τήρηση τών μέτρων και θα τον Νικήσουμε τον Κερατά.

Βιασμοί καί εκβιασμοί

 Ο καταιγισμός των καταγγελιών εναντίον του γυναικολόγου μού θύμισαν τίς δικές μου εμπειρίες με το είδος του επιστήμονα, όταν νεαρή κοπέλα επισκέφθηκα γυναικολόγο γιά πρώτη φορά στην Αμερική. Η εξέταση προυποθέτει ολοκληρωτικό γδύσιμο στο οποίο σε οδηγεί η νοσοκόμα του και σε ντύνει με μιάς χρήσης ρόμπα πού κουμπώνει στην πλάτη.  Έτσι κρατάς την αξιοπρέπειά σου και δεν αντιλαμβάνεσαι τη γύμνια σου. Σε οδηγεί στήν αίθουσα της εξέτασης και μετά καλεί το γιατρό. Όση ώρα εξετάζεσαι η νοσοκόμα είναι παρούσα δίπλα σου. Πρώτος αποχωρεί ο γιατρός και τα υπόλοιπα  ντυμένη πλέον με τα ρούχα σου τα λέτε στο γραφείο του. Αυτό επιβάλει ο νόμος και άν γίνει παράβαση και αποδειχθεί  η τιμωρία είναι πολύ σκληρή. Είναι ένας τρόπος πού σίγουρα προστατεύει τις γυναίκες από τυχόν ελάχιστους μέν αλλά σίγουρα υπαρκτούς γιατρούς (πηδήκουλες) αλλά συγχρόνως προστατεύει και το γιατρό από ψευδείς συκοφαντικές καταγγελίες γιατί υπάρχουν σίγουρα και τέτοιες. Επιπλέον γιά  κάθε είδους βιασμό πρέπει να γίνεται αμέσως καταγγελία για να υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία του βιασμού. Αυτό θα σταματά και το δράστη γιά συνέχεια των πράξεών του. Πολλά χρόνια είμαι κάτοικος Ελλάδας και πολλοί γυναικολόγοι χρειάστηκε να με εξετάσουν ούσα ακόμα νεώτατη. Δεν αντιμετώπισα ποτέ περίεργη συμπεριφορά άν και δεν υπήρχε νοσοκόμα φρουρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αμφισβητώ τα παθήματα των γυναικών θυμάτων.

Excellent Wine

 

Our neighbor, the old man bacastralias, was never in good terms with the water. He din't drink it and din't bath in it. Three times a year before receiving Holly Communion, he took a wine sponge bath. As he became older and sex was no longer an issue, to avoid the grumbling of his wife, who he called skrofa (meaning female old pig), he moved to another room. Before going to bed along with his urine bed pot, he was hiding a bottle of wine and he had the time of his life drinking in peace.One night instead of his wine bottle, he emptys bottoms up down his throat his urine bed pot. The next day his wife told all the neighbors about the event and made a monkey out of the old bacastralias. We, the children were teasing him for days. <<Did you like your urine grandpo>>? <<Yes i did. And let me tell you little bastards it had a much better taste than some of the wines you fools are drinking>>.Over the years, having form an opinion my self about wines, i agree with the old man. God rest your sweet soul grandpo.

Κακίες ανθρώπων

Τούτες τίς μέρες με το θάνατο τού αδελφού μου ταξιδεύω στο παρελθόν και θυμήθηκα δύο ιστορίες πού μού έλεγε πολύ συχνά ο αδελφός μου. Δύο ιστορίες πού τόν πλήγωναν βασανιστικά ώς το τέλος της ζωής του. Όταν πέθανε ο πατέρας του και πολύ πρίν ξαναπαντρευτεί η μάνα μας το δικό μου πατέρα, είχε ένα κατσικάκι και το έβγαζε να βοσκήσει. Πέντε χρονών παιδάκι ήταν του ξέφυγε μιά μέρα και μπήκε σε ένα κήπο όπου τσίμπισε δυό κρεμμυδάκια πράσινα. Έντρομο μάζεψε το κατσικάκι του και γύρισε σπίτι. Το απόγευμα ο γείτονας πήγε έξω από το σπίτι της μάνας και φώναζε <<Έλα έξω ορέ γυιέ της χήρας να σου σπάσω τα μούτρα>> Βγήκε η μάνα να τον ησυχάσει και της είπε << άν αύριο δε μου φέρεις μιά πλέχτρα κρεμμύδια θα σας κάνω μήνυση>>  Κλαίγοντας η μάνα έτρεξε στο γείτονα Φώτη Πολλάτο παππού της Τατιάνας Πολλάτου, ο οποίος είχε κάρο και τον παρακάλεσε να της φέρει από το Αργοστόλι τα κρεμμύδια. <<Όταν μπορώ θα στα πληρώσω>> τού είπε. Το ίδιο βράδυ βρήκε στην πόρτα της κρεμασμένα τα κρεμμύδια, ένα ψωμί και μιά μπουκάλα κρασί από το Φώτη όλα χωρίς χρέωση. Όλη της τη ζωή και στην Αμερική πού ζήσαμε τον ονόμαζε Άγιο Φώτη.  Η δεύτερη ιστορία πού πλήγωνε βαθιά τον αδελφό μου όταν τη θυμόταν ήταν όταν ένα παιδί της γειτονιάς έτρωγε μιά μεγάλη φέτα άσπρο ψωμί κάτι δηλαδή που ο αδελφός μου δέν είχε ποτέ δοκιμάσει. <<Δώσε μου λίγο να δοκιμάσω>> ζήτησε. <<Θα σού δώσω ορέ αλλά πρώτα θα μου φιλήσεις τις πατούσες μου>>. Έσκυψε και του φίλησε τα βρώμικα πόδια του για μιά μπουκιά λευκό ψωμί. 
Τα γράφω γιατί έχουμε όλοι την τάση να λέμε <<εκείνο τον καιρό οι άνθρωποι ήταν καλοί ενώ τώρα κ.τ.λ.>>. Οι άνθρωποι όλων τών εποχών είχαν τις κακίες τους και τα παιδιά μπορούσαν να γίνονται πολύ σκληρά καί άπονα. Σήμερα νομίζω ότι κανένας δεν θα φερόταν τόσο ανελέητα σε ένα παιδί ορφανό γιατί το κατσικάκι του έφαγε δυό κρεμμυδάκια του κήπου του και κανένα σημερινό παιδί δεν θα ζητούσε να του φιλήσουν τά πόδια για λίγο ψωμί. Θάθελα να πώ τα ονόματα αυτών των ανθρώπων πού τούς γνώρισα και εγώ αλλά σέβομαι τούς Νεκρούς. Ίσως εκεί που τώρα τούς είδε ο αδελφός μου να τού ζήτησαν να τούς συγχωρήσει και εκείνος είμαι σίγουρη ότι τούς έδωσε τη συγνώμη του και αυτό κάνω σήμερα και εγώ. Τούς συγχωρώ.

Άραγε για πόσους...........

Μετανάστευσα στις Η.Π.Α. 14 χρονών και έμεινα 20 χρόνια. Στά 34 μου επιστρέψαμε στη λατρεμένη μας Κεφαλονιά. Εκτός από την οικοσκευή μου στην καρδιά καί στη μνήμη μου έφερα μαζί μου αγαπημένους συμμαθητές, φίλους, εφηβικούς έρωτες και όσα υπέροχα βιώνουμε όλοι από 14 έως 34 χρονών. Πολλοί από τούς φίλους μου τής Νέας Υόρκης και της Νέας Υερσέης νοσούν από την πρωτόγνωρη μάστιγα τού ιού. Aνάμεσά τους και ο Σταύρος Νιφοράτος του οποίου ο πατέρας υπήρξε λαθρομετανάστης από τα Βαλσαματα, νοσεί πρός το παρόν στο σπίτι του. Μαζί πιό σοβαρά η γυναίκα του. Χθές σε επικοινωνία μας πρίν μου πεί καληνύχτα  με σπασμένη φωνή και παράπονο μου είπε <<Άραγε θα ξαναιδωθούμε στην Κεφαλονιά>>? Πάγωσα χωρίς να βρώ κάτι να του πώ γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον Μέλλοντα στην ενεργητική φωνή αλλά μόνο στην υποτακτική βάζοντας προυπόθεση <<άμα, όταν και κυρίως το τρομερό άν φύγει ο κορονωιός>>. Για μένα ήταν φρικτό το συναίσθημα ότι δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα πρός το παρόν. Και από χθές πλανάται στο μυαλό μου η τρομερή αγωνιώδης ερώτηση <<Άραγε γιά πόσους από εμάς θα υπάρξει μέλλον>>?