Πού να βρώ το δίκιο μου?

Χθές μετά την φροντίδα των μαλλιών μου από τα αγαπημένα κορίτσια του Mias Beauty saloon και ώρα περίπου δύο μεσημέρι, πήγαινα στο αυτοκίνητό μου στη Λ.Βεργωτή  πρίν τον Άγιο Νικόλα. Στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε χορτάρια πάτησα σε κάτι πολύ μαλακό και αόρατο. Γλύστρησα έφυγα εντελώς από την τροχιά μου και προσγειώθηκα με ορμή στο Πόρτ Μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Είδα φεγγάρια ήλιους και αστέρια. Με λίγα λόγια είδα τον Ουρανό σφοντύλι. Έχασα εντελώς την αναπνοή μου και τη φωνή μου και πόναγα σε πολλά σημεία στο πρόσωπο και στο σώμα. Έμεινα πίσω από το αυτοκίνητό μου ανήμπορη να σαλέψω καί ήλθε ένας υπέροχος άνθρωπος του οποίου το όνομα θα μάθω, και προσπαθούσε να με γαληνέψει για να μπορέσω να μιλήσω. <<Σήκω να μπούμε στο σπίτι μου να συνέλθεις να σού δώσω νερό>> μου έλεγε. Ήθελα να του απαντήσω αλλά δεν μπορούσα και δεν είχα καθόλου αέρα. Πνιγόμουνα. Σταμάτησαν πολλοί να βοηθήσουν και ήθελαν να καλέσουν το 166 αλλά εγώ τους έκανα νόημα ότι δεν θέλω. Ο καλός μου Σαμαρείτης με ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και ο Χριστόφορος Πολλάτος έφερε από το αυτοκίνητό του ένα μαξιλάρι να μην ακουμπά το κεφάλι μου στη γή και μου σήκωσε τα πόδια πιό ψηλά από το σώμα μου.  Πάνω από το κεφάλι μου βλέπω σαν Άγγελο εξ Ουρανού την χειρουργό κυρία Στάμω Θεοτοκάτου με τον άνδρα της πού πέρναγαν τυχαία, στην οποία πολλές φορές εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, να με γαληνεύει και να μπορώ επιτέλους να αναπνεύσω και να μιλήσω. ¨Επέμενε να καλέσει το 166 αλλά ήμουν κάθετα αρνητική. Ίσως η άρνησή μου την προβλημάτιζε γιατί ως γιατρός υποθέτω ότι αυτό έπρεπε να κάνει και λυπάμαι πού την έφερα σε δύσκολη θέση. Της εξήγησα ότι γλύστρησα και δεν είχα απώλεια συνείδησης κάλεσε τον θεράποντα ιατρό μου τον κύριο Πέτρο Καραγιάννη πού με οδήγησε στο ιατρείο του..Στην σόλα της αριστερής μου μπότας είχαν κολλήσει μεγαλοπρεπώς μαλακά σκυλόσκατα. Το αποτέλεσμα:Αιμάτωμα με έντονο οίδημα στο αριστερό ζυγωματικό κοντά στο μάτι, τρια ράμματα στο αριστερό μου γόνατο, μώλωπες στην αυχενική μοίρα, και ράγισμα στο δείκτη του δεξιού μου χεριού το οποίο είναι σε νάρθηκα., και στο λαιμό έβαλα κολάρο. Πονάω πολύ και το τραυματικό και κυρίως το ψυχολογικό σόκ θα αργήσει να μου περάσει. Και λέω τώρα πού να βρώ το δίκιο μου? Στα ζώα που δεν φταίνε και πού τα αγαπώ . Μπορώ μόνο να καταραστώ τους ασυνείδητους ιδιοκτήτες τους πού τα περιμένουν να λερώσουν στου κόσμου τις πόρτες και δεν καθαρίζουν. Είναι απολίτιστοι και παλιάνθρωποι και δεν αξίζουν την αγάπη πού δίνει ένα σκυλί. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και τον Άγιο Νικόλα πού απέτρεψε τα χειρότερα.Κρατώ μόνο   τη χαρά πού μου άφησε η τόση αλληλεγγύη των συμπολιτών μου

Ονειρεμένες Ρακκέτες

Χριστούγεννα στή Νέα Υόρκη δεν νοούνται χωρίς το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα του Radio City Music Hall. Ζούσα στη Νέα Υερσέη μόλις μισή ώρα με αυτοκίνητο από το Μανχάταν, και δεν παρέλειπα ποτέ το υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο. Η φάτνη της Βηθλεέμ ολοζώντανη Μάγοι και Άγγελοι πού αιωρούντο πάνω από το σπήλαιο, βοσκοί. μια Παναγιά γλυκύτατη, ο ταπεινός Ιωσήφ και ένα πανέμορφο ζωντανό βρέφος. Μουσική και ύμνοι από πολυάριθμες συμφωνικές  χιλιάδες κόσμος  στις καρέκλες του θεάτρου και άλλοι τόσοι στον εξώστη. Τέσσαρες ώρες κρατούσε το δρώμενο και η ανάταση της ψυχής μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Το φινάλε έκανε το υπέροχο μπαλέτο του Ράδιο Σίτι με τίς υπέροχες ρακκέτες του. Δεν είναι κλασικό μπαλέτο μα κεφάτο χαρούμενο πολυάριθμο μπουκέτο υπέροχων κοριτσιών πού χορεύουν πολύ ωραία και πάντα κλείνουν την παράσταση με το θρυλικό Κάν-Κάν. Το 1970 καθ΄οδόν πρός το θέατρο έπεσα τυχαία πάνω στο Διονύση Κωνσταντάκη πατέρα του Άγγελου. <<Πού πάς τέτοια ώρα νέα κοπέλα ασυνόδευτη>>? μέ ρώτησε. <<Στό Ράδιο Σίτυ για το Χριστουγεννιάτικο σόου>>. << Δέν έχω πάει ποτέ>> μού λέει. <<Δέν ντρέπεσαι βρέ. Τόσα χρόνια ζείς στην Νέα Υόρκη και δεν πήγες ποτέ? Τσακίσου έλα μαζί μου σήμερα. Απαιτώ να με συνοδεύσεις>>. Ο Διονύσης δεν ξεχνά αυτη την εμπειρία και με ευγνωμονεί πού τον ανάγκασα να βιώσει τέτοιο μεγαλείο. Μετά φάγαμε στο Σέντραλ Πάρκ και χαζέψαμε το πατινάζ πού κάνανε παιδιά και μεγάλοι στο Ροκφέλερ σέντερ. Πολύ θάθελα να ξαναπάω για Χριστούγεννα αλλά μετά τον 19ρη ιό. 

Ορεινή Νέα Υόρκ Α.Μ.Ε.Α..

 Γιά χρόνια οι Γονείς μου ζούσαν στην Ορεινή Νέα Υόρκη στην πόλη (Binghampton). Η μητέρα μου για να πάει στην εργασία της έπαιρνε το αστικό λεωφορείο το οποίο την ίδια ώρα μετέφερε ένα μεγάλο γκρούπ παιδιών με σύνδρομο ντάουν πού πήγαιναν σε ειδικό σχολείο. Είχε δεθεί πολύ με αυτά τα υπέροχα πλάσματα και την λάτρευαν. Τα χιόνια για μήνες έφταναν σε απίστευτα ύψη και πολύ δυσκόλευαν το βήμα της μάνας μου πού δεν ήταν και πολύ νέα. Όσο και να έτρεχε συχνά δεν βρισκόταν έγκαιρα στη στάση. Ο  οδηγός δεν ήταν διατεθειμένος να την περιμένει. Τα παιδιά πού τη βλέπανε να τρέχει σηκώνονταν όλα όρθια και χτύπαγαν τα πόδια τους στο δάπεδο αναγκάζοντας τον οδηγό να σταματάει γιατί ο νόμος απαγόρευε την κίνηση του οχήματος με παιδιά όρθια.  Άνοιγαν τα παράθυρα και της φώναζαν <<Come on Donna. You can do it>> <<Έλα Ντιανα μπορείς έλα >> Έτσι ποτέ δεν έχασε το λεωφορείο. Μέχρι τα βαθειά της γεράματα τα θυμόταν αυτά τα παιδιά με πολλή αγάπη. <<Είναι τα πιό καλόκαρδα πλάσματα του Θεού>> μού έλεγε. <<Το πρόσωπό τους είναι φωτεινό και καθαρό σαν τη Σελήνη>>. Είχε δίκιο. Τούς αξίζει να είναι ευτυχισμένα και δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στη ζωή τους και την αγάπη και το σεβασμό όλων μας. Έχουν Γονείς που τα λατρεύουν και τα φροντίζουν αλλά ζούν με την αγωνία τι θα απογίνουν τα παιδιά τους όταν αυτοί θα έχουν φύγει.  Μεγάλη αγωνία για ένα Γονιό αυτή η σκέψη. Μακάρι τα Κράτη να μεριμνούν και να καθησυχάζουν αυτούς τους Ηρωικούς Γονείς γιά να φεύγουν ήρεμοι όταν έρχεται η ώρα τους.

Αμμος Παμπαλόνι

 Διάβασα στο Κεφαλόνια  Πρἐς ένα άρθρο σχετικό με τον Άμος Παμπαλόνι  (πραγματικός Κορέλι). Όλες οι πληροφορίες σχετικά με τη διάσωσή του είναι ψευδείς (όχι σίγουρα από πρόθεση αλλά  λάθος πηγές). Όταν σύρθηκε στο βουνό το τσοπανόπουλο πού τον οδήγησε στα Φαρακλάτα ήταν ο 15χρονος τότε Κώστας Παπαναστασάτος (όχι Παπαναστασίου κατά την Κατερίνα Δήμα). Το σπίτι στο οποίο τον οδήγησε ήταν τού Χρήστου Βαρδαραμάτου αδελφού του εκ μητρός παππού μου Σπύρου  οι οποίοι έως και σήμερα αναγνωρίζονται με το παρατσούκλι (Ρέμπελος). Τον τάισαν ψωμί και ελιές και το πρωί η γυναίκα του Χρήστου η θεία μου Ειρήνη το γένος Μαρίνη  προσφέρθηκε να τον συνοδεύσει στο Αργοστόλι για να πάει σε γιατρό για το τραύμα του. Φόρεσε πολιτικά του θείου Χρήστου και καθ'οδόν συνάντησαν όχι τη Μαρία της σχέσης του αλλά τη νεαρή Μαρίκα Κωνσταντάκη κόρη του ιερέα Διονυσίου Κωνσταντάκη. Του είπε ότι στο Αργοστόλι θα τον σκοτώσουν και τον έπεισε να γυρίσει μαζί της στο χωριό. Τον έκρυψαν στο σπίτι του πατέρα της Παπά-Διονύση στό κατώι  και ο πρακτικός γιατρός του χωριού μας Νίκος Κοσμάτος φρόντισε και απολύμανε το τραύμα του.  Έμεινε αρκετές μέρες κρυμμένος και κάποιοι αντιστασιακοί τον οδήγησαν στο βουνο και τον φυγάδεψαν με ψαροκάικο σε καράβι που τον πήγε στην Πατρίδα του. Όταν έφτασε στη Φλωρεντία βρήκε το σπίτι του με μαύρες κορδέλες γιατί οι Γονείς του είχαν επισημη ενημέρωση για την εκτέλεσή του. Οι πηγές μου είναι από τον ίδιο τον Παμπαλόνι όταν για ένα μήνα τον είχα στο ξενοδοχείο Ιόνιαν  Πλάζα όπου τον είχε φέρει η παραγωγή για τα γυρίσματα του μαντολίνου το έτος 2000. Γνωρίζω καλά Ιταλικά καί κατέβαινε  στη ρεσεψιόν και μου έλεγε την ιστορία του με κάθε λεπτομέρεια. Μέχρι το θάνατό του κρατήσαμε αλληλογραφία και έχω την φωτογραφία των τελευταίων του γενεθλίων με αφιέρωση. Οι πληροφορίες αυτές υπάρχουν και στο βιβλίο <<Οι Ηττημένοι της Κεφαλονιάς>> τού ιστορικού Christoph U. Schminck-Gustavus. Το 2000 έτυχε να έχει έλθει από Αμερική η Μαρίκα Κωνσταντάκη η κόρη του παπά που ήταν ο σωτήρας του και τον πήγα στο σπίτι της στα Φαρακλάτα. Μιά συνάντηση συγκλονιστική γεροντάκια πλέον και οι δύο πού είχαν βιώσει τραγικές καταστάσεις. Το Β.Β.C.  έκαμε ντοκυμαντέρ με τη συνάντησή τους μέ τίτλο The making of captain Corelli. Πολλοί Κεφαλονίτες στο ντοκυμαντέρ ανάμεσά τους και εγώ. 

Κορώνα--Γράμματα

 Στην παιδική μου ηλικία. όπως ίσως  καί όλα τα παιδιά, με μάγευαν οι ιστορίες και τα παραμύθια για βασιλιάδες καί πρίγκιπες. Όλοι έφεραν κορώνες και στέμματα στα υπερήφανα κεφάλια τους. Χιονάτες, σταχτιαρούδες όλες κατέληγαν με πρίγκιπες και πλουμιστές κορώνες στα υπέροχα μαλλιά τους και εγώ αποκοιμιόμουνα με το <<Ζήσανε αυτοί καλά καί μείς καλύτερα>>της αγαπημένης μου Νόνας,  και ονειρευόμουνα τον δικό μου πρίγκιπα. Μεγαλώνοντας βέβαια κατάλαβα πώς οι πρίγκιπες δεν είναι και απαραίτητα ευτυχισμένοι και οι κορώνες τους είναι συχνά βαριές και ασήκωτες και τα βαρύτιμα πετράδια τους καρφώνουν και τρυπάνε τα κεφάλια τους και καταλήγουν να είναι ακάνθινα στεφάνια.  Τούτος ο 19ρης πού μας κουβαλήθηκε με την κορώνα του  αποφασισμένος να αφανίσει το ανθρώπινο είδος είναι βαρύ και ακάνθινο στεφάνι στο   δικό μας κεφάλι και μας οδηγεί σε ένα Γολγοθά βασανιστικό τού   οποίου η κορυφή ακόμα δεν φαίνεται. Κουβαλάμε λοιπόν όλοι μας τον προσωπικό μας Σταυρό μέσα σε αβεβαιότητες παντός είδους, με οικονομικές δυσκολίες, μακρυά από φίλους και συγγενείς καί το φόβο της αρρώστιας και του θανάτου. Θα ξαναβρούμε άραγε την ελευθερία μας να ζούμε όπως εμείς επιθυμούμε χωρίς απαγορευτικά και χωρίς μουτσούνες? Μακάρι αλλά ας μην αργήσει η στιγμή της απόλυτης ομαλότητας, για να ξαναβρούν οι νέοι μας την ανεμελιά πού δικαιούνται και εμείς οι μεγάλοι να απολαύσουμε <<Χριστιανά ανώδυνα και ανεπαίσχυντα τα τέλη της Ζωής Ημών>>. Με τον 19ρη οι ζωές μας παίζονται Κορώνα Γράμματα.  Κουράγιο, υπομονή , λογική, τήρηση τών μέτρων και θα τον Νικήσουμε τον Κερατά.

Βιασμοί καί εκβιασμοί

 Ο καταιγισμός των καταγγελιών εναντίον του γυναικολόγου μού θύμισαν τίς δικές μου εμπειρίες με το είδος του επιστήμονα, όταν νεαρή κοπέλα επισκέφθηκα γυναικολόγο γιά πρώτη φορά στην Αμερική. Η εξέταση προυποθέτει ολοκληρωτικό γδύσιμο στο οποίο σε οδηγεί η νοσοκόμα του και σε ντύνει με μιάς χρήσης ρόμπα πού κουμπώνει στην πλάτη.  Έτσι κρατάς την αξιοπρέπειά σου και δεν αντιλαμβάνεσαι τη γύμνια σου. Σε οδηγεί στήν αίθουσα της εξέτασης και μετά καλεί το γιατρό. Όση ώρα εξετάζεσαι η νοσοκόμα είναι παρούσα δίπλα σου. Πρώτος αποχωρεί ο γιατρός και τα υπόλοιπα  ντυμένη πλέον με τα ρούχα σου τα λέτε στο γραφείο του. Αυτό επιβάλει ο νόμος και άν γίνει παράβαση και αποδειχθεί  η τιμωρία είναι πολύ σκληρή. Είναι ένας τρόπος πού σίγουρα προστατεύει τις γυναίκες από τυχόν ελάχιστους μέν αλλά σίγουρα υπαρκτούς γιατρούς (πηδήκουλες) αλλά συγχρόνως προστατεύει και το γιατρό από ψευδείς συκοφαντικές καταγγελίες γιατί υπάρχουν σίγουρα και τέτοιες. Επιπλέον γιά  κάθε είδους βιασμό πρέπει να γίνεται αμέσως καταγγελία για να υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία του βιασμού. Αυτό θα σταματά και το δράστη γιά συνέχεια των πράξεών του. Πολλά χρόνια είμαι κάτοικος Ελλάδας και πολλοί γυναικολόγοι χρειάστηκε να με εξετάσουν ούσα ακόμα νεώτατη. Δεν αντιμετώπισα ποτέ περίεργη συμπεριφορά άν και δεν υπήρχε νοσοκόμα φρουρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αμφισβητώ τα παθήματα των γυναικών θυμάτων.

Excellent Wine

 

Our neighbor, the old man bacastralias, was never in good terms with the water. He din't drink it and din't bath in it. Three times a year before receiving Holly Communion, he took a wine sponge bath. As he became older and sex was no longer an issue, to avoid the grumbling of his wife, who he called skrofa (meaning female old pig), he moved to another room. Before going to bed along with his urine bed pot, he was hiding a bottle of wine and he had the time of his life drinking in peace.One night instead of his wine bottle, he emptys bottoms up down his throat his urine bed pot. The next day his wife told all the neighbors about the event and made a monkey out of the old bacastralias. We, the children were teasing him for days. <<Did you like your urine grandpo>>? <<Yes i did. And let me tell you little bastards it had a much better taste than some of the wines you fools are drinking>>.Over the years, having form an opinion my self about wines, i agree with the old man. God rest your sweet soul grandpo.