Ραπτομηχανές Σίγγερ

 

Οι μητέρες αλλά και τα ίδια τα κορίτσια της οικογένειας , άσχετα από το οικονομικό τους επίπεδο, φρόντιζαν τα τής προίκας. Με το λάδι που πούλαγαν συνήθως κρυφά από τον νοικοκύρη, με εμπόριο αγριολάχανων, αυγών την εποχή που γένναγαν οι κότες, με ξύλα που φόρτωναν τα γαϊδούρια τους και τα πούλαγαν στούς ξυλόφουρνους του Αργοστολιού, αγόραζαν λευκό καμπρένιο ύφασμα για τα σεντόνια και τις μαξιλαροθήκες που στη φτωχότερη κοπέλα έπρεπε να είναι τουλάχιστον από δώδεκα. Από δώδεκα και πετσέτες,  τραπεζομάντηλα αρκούσαν και έξι, πετσέτες φαγητού και ότι άλλο είδος ρουχισμού. Κομπινεζά, κιλότες, σουτιέν, κάλτσες τουλάχιστον από ντουζίνα και πάνω. Επίσης κάποια στοιχειώδη έπιπλα όπως κρεβάτι ήταν καλοδεχούμενα αλλά όχι επιβεβλημένα όπως ήταν τα ρούχα. Όλες όμως οι κοπέλες έπαιρναν προικιό και τη ραπτομηχανή τους. Αν μάλιστα ήταν και του ποδιού ολόκληρο έπιπλο ακόμα καλύτερα. Απαραίτητο για να μπαλώνει τα παιδιά της. Την εβδομάδα του Γάμου την Πέμπτη όλα τα προικιά σε κανίστρες και σε δημόσια θέα κουβαλιόνταν στο σπίτι του Γαμπρού όπου γινόταν και το στρώσιμο του κρεβατιού με ωραία κεντημένα σεντόνια κάτασπρη κουβέρτα και  θαυμάσιες μεγάλες μαξιλάρες γεμάτες κεντήματα λευκά. Πέταγαν και ένα αγόρι στη μέση του κρεβατιού για ευνόητους λόγους. Ποτέ κορίτσι. Μας είχαν παρακατιανές και γρουσούζες. Κάποια κορίτσια μάθαιναν και κέντημα στις μηχανές εκτός από ραπτική. Ανάμεσά τους και η μητέρα μου η οποία έκανε αριστουργήματα στη μηχανή με τελάρο. Βρήκα αυτή τη φωτογραφία με τις πρώτες μηχανές Σίνγκερ και τον δάσκαλό τους που στο Δημοτικό μας Σχολείο δίδασκε στα κορίτσια την τέχνη του κεντήματος. Από όλα αυτά τα νεαρά χαριτωμένα πλάσματα δεν ζεί πλέον καμία. Το βελάκι σταματά πάνω στη μητέρα μου. Την μηχανή της την έχω στο σπίτι μου κειμήλιο.